Cmentarz żydowski we Wrzeszczu. Koncepcja oznaczenia i upamiętnienia
Żydowski Cmentarz we Wrzeszczu jest przestrzenią na pograniczu dwóch rzeczywistości – realnej , ponieważ ziemia wciąż kryje szczątki pochowanych tam Gdańszczan i wyobrażonej, bo to co dostrzegalne, w świadomości większości spacerujących tam mieszkańców oderwane zostało od historii, jak pozostałości jakiejś dawnej, legendarnej cywilizacji. To uczucie pogłębia wspaniały las, przybierający nieraz niezwykle ekspresyjne formy, rodem ze starych baśni. Naszym celem było przywrócenie więzi z historią w sposób, który ten oswojony przez wyobraźnię krajobraz wykorzysta, zaznaczając jednocześnie wyraźnie granicę cmentarza. Oznaczą ją elementy z jasnego granitu lub marmuru – sięgnięcie po szlachetny materiał uzasadnia historia i architektura starego Wrzeszcza, której nie sposób nie dostrzec zbliżając się do kryjącego cmentarz parku. Zostaną jednak one wkomponowane w istniejący teren tak, by wyglądały jak naturalnie zrośnięte z tym miejscem, nie dominowały, ale też nie dawały się pominąć, jak kamienne stopnie, niskie słupki znaczników, przecinające ścieżki kamienne pasy. To co pozostało, ale przez dziesiątki lat utraciło czytelną funkcję - pojawiające się po bokach ścieżki lub rozrzucone w lesie murowane podesty, zostaną uczytelnione przez ułożenie na ich wierzchu maty z rozchodników – kolorowych mchów i porostów. Cmentarz zostanie wydobyty z przestrzeni i zapomnienia, nie odbierając Gdańszczanom miejsca spacerów, ani nie zakłócając jego charakteru i urody.
Żydowski Cmentarz we Wrzeszczu jest przestrzenią na pograniczu dwóch rzeczywistości – realnej , ponieważ ziemia wciąż kryje szczątki pochowanych tam Gdańszczan i wyobrażonej, bo to co dostrzegalne, w świadomości większości spacerujących tam mieszkańców oderwane zostało od historii, jak pozostałości jakiejś dawnej, legendarnej cywilizacji. To uczucie pogłębia wspaniały las, przybierający nieraz niezwykle ekspresyjne formy, rodem ze starych baśni. Naszym celem było przywrócenie więzi z historią w sposób, który ten oswojony przez wyobraźnię krajobraz wykorzysta, zaznaczając jednocześnie wyraźnie granicę cmentarza. Oznaczą ją elementy z jasnego granitu lub marmuru – sięgnięcie po szlachetny materiał uzasadnia historia i architektura starego Wrzeszcza, której nie sposób nie dostrzec zbliżając się do kryjącego cmentarz parku. Zostaną jednak one wkomponowane w istniejący teren tak, by wyglądały jak naturalnie zrośnięte z tym miejscem, nie dominowały, ale też nie dawały się pominąć, jak kamienne stopnie, niskie słupki znaczników, przecinające ścieżki kamienne pasy. To co pozostało, ale przez dziesiątki lat utraciło czytelną funkcję - pojawiające się po bokach ścieżki lub rozrzucone w lesie murowane podesty, zostaną uczytelnione przez ułożenie na ich wierzchu maty z rozchodników – kolorowych mchów i porostów. Cmentarz zostanie wydobyty z przestrzeni i zapomnienia, nie odbierając Gdańszczanom miejsca spacerów, ani nie zakłócając jego charakteru i urody.
