"Ratującym - Ocaleni'
Wszyscy mamy zdolność do czynienia rzeczy dobrych. Przeważnie są to sprawy drobne, gesty życzliwości, pomocy, solidarności, które na co dzień mijają niemal nie zauważone.
W czasach II wojny i Holocaustu, które wyzwoliły zło na niespotykaną skalę, okazało się, że z tych odnalezionych w sobie drobnych elementów dobra, człowiek jest w stanie zbudować siłę zdolną przeciwstawić się nienawiści i uratować innych nawet za cenę swojego życia.
Materialnym symbolem tego procesu są kostki białego kamienia rozproszone w nawierzchni całego placu i skupiające się w miejscu pomnika - z nich zbudowany jest jego główny element: ściana i prowadząca w głąb ścieżka. Biała ściana będzie na tej drodze w strefę cienia przewodnikiem, podparciem i przeciwwagą dla wznoszącej się po drugiej stronie płaszczyzny z surowego, szorstkiego betonu, odcinającej nas od światła, symbolizującej przemoc i śmierć.
Wprowadzeni zostaniemy w ten sposób do miejsca ukrycia – przestrzeni, w której na kilka chwil będziemy odizolowani od zewnętrznego świata. Powrót do niego wiedzie przez pęknięcie w białej ścianie, która załamując się w tym miejscu wyprowadzi nas na szeroką przestrzeń otwierającą się w kierunku muzeum i stojących przed nią drzew.
Pomnik będzie częścią jasnego, zielonego placu, pełnego odpoczywających i bawiących się ludzi. Wtopiony w jego krajobraz ma stać się częścią codziennego życia, przypominając, że jest w nim miejsce nie tylko strach, przemoc i śmierć
W czasach II wojny i Holocaustu, które wyzwoliły zło na niespotykaną skalę, okazało się, że z tych odnalezionych w sobie drobnych elementów dobra, człowiek jest w stanie zbudować siłę zdolną przeciwstawić się nienawiści i uratować innych nawet za cenę swojego życia.
Materialnym symbolem tego procesu są kostki białego kamienia rozproszone w nawierzchni całego placu i skupiające się w miejscu pomnika - z nich zbudowany jest jego główny element: ściana i prowadząca w głąb ścieżka. Biała ściana będzie na tej drodze w strefę cienia przewodnikiem, podparciem i przeciwwagą dla wznoszącej się po drugiej stronie płaszczyzny z surowego, szorstkiego betonu, odcinającej nas od światła, symbolizującej przemoc i śmierć.
Wprowadzeni zostaniemy w ten sposób do miejsca ukrycia – przestrzeni, w której na kilka chwil będziemy odizolowani od zewnętrznego świata. Powrót do niego wiedzie przez pęknięcie w białej ścianie, która załamując się w tym miejscu wyprowadzi nas na szeroką przestrzeń otwierającą się w kierunku muzeum i stojących przed nią drzew.
Pomnik będzie częścią jasnego, zielonego placu, pełnego odpoczywających i bawiących się ludzi. Wtopiony w jego krajobraz ma stać się częścią codziennego życia, przypominając, że jest w nim miejsce nie tylko strach, przemoc i śmierć
